Χθες ισως ενιωσα τα περισσοτερα δυνατα συναισθηματα που μπορει να νοιωσει καποιος μεσα σε 5 ωρες... Ξεκινησα χαρουμενος απο το χωριο, το τοσο ομορφο που μενω, να παω Χανια στον κινηματογραφο με μια ψυχολογικη κατασταση πολυ καλη και απο τις λιγες τοσο καλες που μπορει να εχω ζησει.
Φτανοντας Χανια και με την απελπισια ζωγραφισμενη στο πορσελανινο προσωπο μου (λεμε και καμια μαλακια να περασει η ωρα) βλεπω εκπληκτος τον κολλητο, να περπαταει καμαρωτα καμαρωτα μες την πολη. Απο την κορνα και τις φωνες καταλάβε οτι ημουν εγω. Μετα απο 10 λεπτα στο ψαξιμο βρηκα παρκινγκ και μιλησαμε λιγο. Χαρηκα που τον ειδα, ετσι ξαφνικα, γιατι μετα που επιασε σπιτι κοντα στην δουλεια του, εχουμε χαθει... Παρασκευες και Σαββατα τα λεμε πλεον... Εφοσον με εφτασε σχεδον εξω απο τον κινηματογραφο αποχαιρετησαμε ο ενας τον αλλον.
Εξω απο την εισοδο του κινηματογραφου με περιμενε το θεματακι με τα εισιτηρια στο χερι. Η χαρα μου απεραντη γιατι ειναι γλυκος ανθρωπος. Ειδαμε την καινουρια ταινια του Γουντι Αλλεν "Μεσανυχτα στο Παρισι.". Πολυ καλη ταινια και ο πρωταγωνιστης ηταν ακριβως οπως και ο σκηνοθετης σε παλιοτερες ταινιες που ο ιδιος συμμετειχε. Οταν τελειωσε η ταινια προτεινα να παμε να δουμε και δευτερη με το ιδιο εισιτηριο. Ειχε τοσο αγχος που ναμιζε οτι μας καταδιωκαν ολοι και οτι εχουν καταλαβει την "παρανομια" που καναμε. Ενιωθα οτι ολα ηταν πολυ αστεια! Και μου αρεσε πολυ αυτο... Η δευτερη ταινια ηταν η "Μελαγχολια" του Λαρς Φον Τριερ, που μετα απο Γουντι ηταν αρκετα βαρια αλλα πολυ διασκεδαστικη και ιδιαιτερη οπως οφειλε, αλλωστε να ειναι. Φευγοντας πλεον πηγαιναμε προς τα αμαξια μας. Σταματησαμε και δωσαμε λιγα φιλια που ηταν τοσο ομορφα, μαλακα, και τρυφερα που δεν μπορουσα να σταματησω... Δεν ηθελα να σταματησω... Τελικα ομως επεμεινε και φυγαμε. Η Νυχτα ηταν απο μονη της πολυ ομορφη μεχρι τοτε!
Στο αμαξι ακουγωντας μουσικες οχι και τοσο ρομαντικες, αναλογες της διαθεσης μου, δηλαδη, οπως ειναι οι Prodigy και οι Korn, και το μυαλο μου να ταξιδευει στο τι μουσικη και βιντεο να χρησιμοποιησω στο επομενο βινταακι που θα φτιαξω, εφτανα στο χωριο που ειναι πριν το δικο μου και βλεπω μια γυναικα να καθεται στην ακρη του δρομου με δυο τσαντες υφασματινες παραμασχαλα. Καταλαβα οτι σιγουρα κατι δεν παει καλα και εκανα στροφη να την ρωτησω αν θελει βοηθεια. Το αντιθετο. Ουτε βοηθεια ηθελε, ουτε λεφτα... Ενιωθα οτι ειμαι πολυ προνομιουχος και οτι η γυναικα ειναι ατυχη. Οταν της μιλησα ομως και της ειπα οτι ειναι δυο η ωρα και αν θελει καποια βοηθεια ευχαριστως μου απαντησε: "Δυο ειναι; Σε λιγο, ξημερωνει.". Στα αυτια μου αυτο ακουστηκε τοσο περιεργο και δυνατο σαν συναισθημα απωλειας απο εναν φιλοσοφο γραμενο στο αριστουργημα του. Στεναχωρημενος πλεον εφτασα σπιτι οπου κοιτωντας το φεγγαρι ειπα οτι αν εξαιρεσει κανεις τα συνεφα του, ειμαι τοσο λαμπερος αποψε.
Στο κινητο ηρθε μηνυμα ομως, που ελεγε οτι το θεμα, οσο καλα και να περναει δεν μπορει να συνεχισει μαζι μου και οτι ο χαρακτηρας μου παραειναι καλος για να τον δεχτει και οτι φοβαται μην πληγωθει... Τα ξανακουσα αυτα... Μπορω να πω οτι μετα κοιταξα το φεγγαρι και ειπα οτι τα συνεφα τελικα ηταν οπου επρεπε. Πολυ μεγαλη θλιψη διαδεχτηκε ολα τα προηγουμενα θετικα σχεδον συναισθηματα και αποφασισα να το μοιραστω με οποιον διαβαζει (ελαχιστοι...) αυτο το μπλογκ... Ολα τα ενιωσα χθες αλλα περισσοτερο την μοναξια μου γυριζοντας σπιτι και μονος κοιταζα το φεγγαρι...
Φτανοντας Χανια και με την απελπισια ζωγραφισμενη στο πορσελανινο προσωπο μου (λεμε και καμια μαλακια να περασει η ωρα) βλεπω εκπληκτος τον κολλητο, να περπαταει καμαρωτα καμαρωτα μες την πολη. Απο την κορνα και τις φωνες καταλάβε οτι ημουν εγω. Μετα απο 10 λεπτα στο ψαξιμο βρηκα παρκινγκ και μιλησαμε λιγο. Χαρηκα που τον ειδα, ετσι ξαφνικα, γιατι μετα που επιασε σπιτι κοντα στην δουλεια του, εχουμε χαθει... Παρασκευες και Σαββατα τα λεμε πλεον... Εφοσον με εφτασε σχεδον εξω απο τον κινηματογραφο αποχαιρετησαμε ο ενας τον αλλον.
Εξω απο την εισοδο του κινηματογραφου με περιμενε το θεματακι με τα εισιτηρια στο χερι. Η χαρα μου απεραντη γιατι ειναι γλυκος ανθρωπος. Ειδαμε την καινουρια ταινια του Γουντι Αλλεν "Μεσανυχτα στο Παρισι.". Πολυ καλη ταινια και ο πρωταγωνιστης ηταν ακριβως οπως και ο σκηνοθετης σε παλιοτερες ταινιες που ο ιδιος συμμετειχε. Οταν τελειωσε η ταινια προτεινα να παμε να δουμε και δευτερη με το ιδιο εισιτηριο. Ειχε τοσο αγχος που ναμιζε οτι μας καταδιωκαν ολοι και οτι εχουν καταλαβει την "παρανομια" που καναμε. Ενιωθα οτι ολα ηταν πολυ αστεια! Και μου αρεσε πολυ αυτο... Η δευτερη ταινια ηταν η "Μελαγχολια" του Λαρς Φον Τριερ, που μετα απο Γουντι ηταν αρκετα βαρια αλλα πολυ διασκεδαστικη και ιδιαιτερη οπως οφειλε, αλλωστε να ειναι. Φευγοντας πλεον πηγαιναμε προς τα αμαξια μας. Σταματησαμε και δωσαμε λιγα φιλια που ηταν τοσο ομορφα, μαλακα, και τρυφερα που δεν μπορουσα να σταματησω... Δεν ηθελα να σταματησω... Τελικα ομως επεμεινε και φυγαμε. Η Νυχτα ηταν απο μονη της πολυ ομορφη μεχρι τοτε!
Στο αμαξι ακουγωντας μουσικες οχι και τοσο ρομαντικες, αναλογες της διαθεσης μου, δηλαδη, οπως ειναι οι Prodigy και οι Korn, και το μυαλο μου να ταξιδευει στο τι μουσικη και βιντεο να χρησιμοποιησω στο επομενο βινταακι που θα φτιαξω, εφτανα στο χωριο που ειναι πριν το δικο μου και βλεπω μια γυναικα να καθεται στην ακρη του δρομου με δυο τσαντες υφασματινες παραμασχαλα. Καταλαβα οτι σιγουρα κατι δεν παει καλα και εκανα στροφη να την ρωτησω αν θελει βοηθεια. Το αντιθετο. Ουτε βοηθεια ηθελε, ουτε λεφτα... Ενιωθα οτι ειμαι πολυ προνομιουχος και οτι η γυναικα ειναι ατυχη. Οταν της μιλησα ομως και της ειπα οτι ειναι δυο η ωρα και αν θελει καποια βοηθεια ευχαριστως μου απαντησε: "Δυο ειναι; Σε λιγο, ξημερωνει.". Στα αυτια μου αυτο ακουστηκε τοσο περιεργο και δυνατο σαν συναισθημα απωλειας απο εναν φιλοσοφο γραμενο στο αριστουργημα του. Στεναχωρημενος πλεον εφτασα σπιτι οπου κοιτωντας το φεγγαρι ειπα οτι αν εξαιρεσει κανεις τα συνεφα του, ειμαι τοσο λαμπερος αποψε.
Στο κινητο ηρθε μηνυμα ομως, που ελεγε οτι το θεμα, οσο καλα και να περναει δεν μπορει να συνεχισει μαζι μου και οτι ο χαρακτηρας μου παραειναι καλος για να τον δεχτει και οτι φοβαται μην πληγωθει... Τα ξανακουσα αυτα... Μπορω να πω οτι μετα κοιταξα το φεγγαρι και ειπα οτι τα συνεφα τελικα ηταν οπου επρεπε. Πολυ μεγαλη θλιψη διαδεχτηκε ολα τα προηγουμενα θετικα σχεδον συναισθηματα και αποφασισα να το μοιραστω με οποιον διαβαζει (ελαχιστοι...) αυτο το μπλογκ... Ολα τα ενιωσα χθες αλλα περισσοτερο την μοναξια μου γυριζοντας σπιτι και μονος κοιταζα το φεγγαρι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου