ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2

μπορείτε να κατεβάσετε το δεύτερο μνημόνιο από τον σύνδεσμο παρακάτω.



http://www.mediafire.com/?9e9sd2kh0plhoz5

περιεργη βραδυα

Χθες ισως ενιωσα τα περισσοτερα δυνατα συναισθηματα που μπορει να νοιωσει καποιος μεσα σε 5 ωρες... Ξεκινησα χαρουμενος απο το χωριο, το τοσο ομορφο που μενω, να παω Χανια στον κινηματογραφο με μια ψυχολογικη κατασταση πολυ καλη και απο τις λιγες τοσο καλες που μπορει να εχω ζησει.
Φτανοντας Χανια και με την απελπισια ζωγραφισμενη στο πορσελανινο προσωπο μου (λεμε και καμια μαλακια να περασει η ωρα) βλεπω εκπληκτος τον κολλητο, να περπαταει καμαρωτα καμαρωτα μες την πολη. Απο την κορνα και τις φωνες καταλάβε οτι ημουν εγω. Μετα απο 10 λεπτα στο ψαξιμο βρηκα παρκινγκ και μιλησαμε λιγο. Χαρηκα που τον ειδα, ετσι ξαφνικα, γιατι μετα που επιασε σπιτι κοντα στην δουλεια του, εχουμε χαθει... Παρασκευες και Σαββατα τα λεμε πλεον... Εφοσον με εφτασε σχεδον εξω απο τον κινηματογραφο αποχαιρετησαμε ο ενας τον αλλον.
Εξω απο την εισοδο του κινηματογραφου με περιμενε το θεματακι με τα εισιτηρια στο χερι. Η χαρα μου απεραντη γιατι ειναι γλυκος ανθρωπος. Ειδαμε την καινουρια ταινια του Γουντι Αλλεν "Μεσανυχτα στο Παρισι.". Πολυ καλη ταινια και ο πρωταγωνιστης ηταν ακριβως οπως και ο σκηνοθετης σε παλιοτερες ταινιες που ο ιδιος συμμετειχε. Οταν τελειωσε η ταινια προτεινα να παμε να δουμε και δευτερη με το ιδιο εισιτηριο. Ειχε τοσο αγχος που ναμιζε οτι μας καταδιωκαν ολοι και οτι εχουν καταλαβει την "παρανομια" που καναμε. Ενιωθα οτι ολα ηταν πολυ αστεια! Και μου αρεσε πολυ αυτο... Η δευτερη ταινια ηταν η "Μελαγχολια" του Λαρς Φον Τριερ, που μετα απο Γουντι ηταν αρκετα βαρια αλλα πολυ διασκεδαστικη και ιδιαιτερη οπως οφειλε, αλλωστε να ειναι. Φευγοντας πλεον πηγαιναμε προς τα αμαξια μας. Σταματησαμε και δωσαμε λιγα φιλια που ηταν τοσο ομορφα, μαλακα, και τρυφερα που δεν μπορουσα να σταματησω... Δεν ηθελα να σταματησω... Τελικα ομως επεμεινε και φυγαμε. Η Νυχτα ηταν απο μονη της πολυ ομορφη μεχρι τοτε!
Στο αμαξι ακουγωντας μουσικες οχι και τοσο ρομαντικες, αναλογες της διαθεσης μου, δηλαδη, οπως ειναι οι Prodigy και οι Korn, και το μυαλο μου να ταξιδευει στο τι μουσικη και βιντεο να χρησιμοποιησω στο επομενο βινταακι που θα φτιαξω, εφτανα στο χωριο που ειναι πριν το δικο μου και βλεπω μια γυναικα να καθεται στην ακρη του δρομου με δυο τσαντες υφασματινες παραμασχαλα. Καταλαβα οτι σιγουρα κατι δεν παει καλα και εκανα στροφη να την ρωτησω αν θελει βοηθεια. Το αντιθετο. Ουτε βοηθεια ηθελε, ουτε λεφτα... Ενιωθα οτι ειμαι πολυ προνομιουχος και οτι η γυναικα ειναι ατυχη. Οταν της μιλησα ομως και της ειπα οτι ειναι δυο η ωρα και αν θελει καποια βοηθεια ευχαριστως μου απαντησε: "Δυο ειναι; Σε λιγο, ξημερωνει.". Στα αυτια μου αυτο ακουστηκε τοσο περιεργο και δυνατο σαν συναισθημα απωλειας απο εναν φιλοσοφο γραμενο στο αριστουργημα του. Στεναχωρημενος πλεον εφτασα σπιτι οπου κοιτωντας το φεγγαρι ειπα οτι αν εξαιρεσει κανεις τα συνεφα του, ειμαι τοσο λαμπερος αποψε.
Στο κινητο ηρθε μηνυμα ομως, που ελεγε οτι το θεμα, οσο καλα και να περναει δεν μπορει να συνεχισει μαζι μου και οτι ο χαρακτηρας μου παραειναι καλος για να τον δεχτει και οτι φοβαται μην πληγωθει... Τα ξανακουσα αυτα... Μπορω να πω οτι μετα κοιταξα το φεγγαρι και ειπα οτι τα συνεφα τελικα ηταν οπου επρεπε. Πολυ μεγαλη θλιψη διαδεχτηκε ολα τα προηγουμενα θετικα σχεδον συναισθηματα και αποφασισα να το μοιραστω με οποιον διαβαζει (ελαχιστοι...) αυτο το μπλογκ... Ολα τα ενιωσα χθες αλλα περισσοτερο την μοναξια μου γυριζοντας σπιτι και μονος κοιταζα το φεγγαρι...

χρωματα

Τι χρωμα ειναι ο εφιαλτης;
Κυνηγος τα ονειρα και μονο δεν με αφηνουν.
Ασπρα συνηθως. Σαν το χιονι.
Και ακινδυνα.

Της μερας ομως τα φοβαμαι.
Οταν αρχισουν, στοχους τα ονομαζω και
παθιαζομαι.
Τρεχω ξωπισω τους και φανταζομαι.
Τι θα ηταν αν δεν ηταν ετσι
και πως μπορω να το αλλαξω.
Ερχεται η αγωνια και το αγχος μαζι της.

Αγνοω την αληθεια
και βλεπω τυφλα.
Στο τελος την αντιμετωπιζω και εκεινη
και η ματαιοτητα και οι τυψεις,
οργη γινονται.

Αυπνω και οσο κοιμαμαι ερχεται εκεινος
το λαθος μου να θυμησει.
Και ολα ειναι χρωματα μεχρι ολα ηρεμα να ειναι,
παλι.
Με συγκινει ομως το δικο του.
Δεν μπορω να το πω γιατι δεν μπορω να το εκφρασω.
Απο ολα τα χρωματα εκεινο αγαπω.
Τι χρωμα ειναι ο εφιαλτης;

Μην με μαλωνεις.

Μην με μαλωνεις, πονω.
Σε πειραζω να γελασεις.
Το χαμογελο σου να δω και το γελιο σου να ακουσω.
Επιζητω την αγαπη σου, το βλεμα σου ικετευω.

Μην με μαλωνεις, πονω.
Εσενα να δω να γελας που ειμαι μονος, παρηγορια μου.
Εισαι οτι δεν χαιρομαι και κλαιω παλι.
Ηρθε το βραδυ παλι αποψε.

Μην με μαλωνεις, πονω.
Πονω που δεν τα ξερεις αυτα.
Αλλα βλεπεις.
Μιζερα σ'αγαπω. Να μην πονας θελω.
Αγαπα με και εσυ.

Τις λυπες σου θελω να συντροφευσω
και μαζι σου να προχωρω.
Μονο δεν θα σ' αφησω.
Μην με αφησεις και εσυ,
Απο σκαρτες συνειδησεις
και αξημερωτα βραδυα, σου μιλω.
Μην με μαλωνεις, πονω.

Νυχτα

Φυσαει, αποψε, και η νυχτα φωτεινη.
Τα αστερια κανουν ερωτα
στον σκοτεινο ουρανο.
Φυσαει, και το γιασεμι χορευει,
ακανονιστα και σπασμωδικα,
οι χυμοι του και η γυρη του τον αερα ακολουθουν.
Φυσαει, αποψε, και τα παντα γαμιουνται.

Ενα πεφταστερι. Αραγε ο Σειριος που να 'ναι;
Απο τον ερωτα πως να ξεφυγεις;
Τους ποθους και τα παθη του πως να αρνηθεις;
Την φωτια και τον πονο του πως να αποφυγεις;
Αν μαθεις που ειναι, σε παρακαλω,
θα μου πεις;

Θορυβος μες την ησυχια,
στο σκοταδι ψαχνω.
Τιποτα δεν ειναι.
Ζωα αγρια που τσαχαλο κανουν.
Ή θηρια ανημερα;

Μαυρος Γατος

Τελειωσα με την συνηθισμενη μου μανια αλλο ενα βιβλιο... Μικρο ηταν αλλα περιεκτικοτατο σε λεξεις, ιδεες και συναισθηματα. Ηταν ο Μαυρος Γατος του Εντγκαρντ Αλαν Ποε. Περιειχε αρκετες ιστοριες που λατρεψα καθε μια ξεχωριστα για αυτα που ελεγε! Μεγαλε Ποε! Ποση νταρκιλα και διαστροφη μπορει αυτος ο ανθρωπος να ειχε καλα χωμενη στα πιο βαθια και μυστικα περασματα του μυαλου του, και ποσο μπορει ολα αυτο να με συνεπαρει!! Ισως ειμαι αισιοδοξος αλλα δεν παυω να πιστευω οτι μεσα απο καταχρησεις και δυσκολιες γινομαστε δημιουργικοι, πιο εξυπνοι και πονηροι... Ολα αυτα μου τα εδωσε ο Ποε.

Εχοντας διαβασει και αλλες μικρες ιστοριες που ειχε εκδοσει και με την καταθλιψη του παρελθοντος και την ανοια του παροντος να μου τριβελιζουν το μυαλο, μπορω να πω οτι ηταν οτι καλυτερο μπορουσα να διαβασω. Λυπαμαι μονο που δεν ειχα την ευκαιρια να διαβασω το Κορακι. Ποτε δεν ειναι αργα ομως. Μονο ενας ξαφνικος θανατος θα με εμποδισει να το διαβασω. Μου εχουν πει οτι ειναι ενα αριστουργημα και οτι οσο καλα και να ειναι καποιος το σκοταδι του βιβλιου θα τον νικησει.

Γυριζω παλι στον Μαυρο Γατο. Απλα το λατρεψα. Καθε ιστορια και μια μικρη ανατροπη, καθε ιστορια και ενας μικρος θανατος για οσους καταφεραν να ζησουν και ενας επωδυνος για οσους οχι. Ηθος και ιθηκο διδαγμα δεν μπορω να πω οτι δεν πηρα ομως δεν θα πω και τι πηρα γιατι ειναι αδικο. Ο καθενας θα μπορουσε να διδαχτει διαφορετικα μεσα απο την ιδιοφυια του Ποε.

Αυτα για τον Μαυρο Γατο. Βιβλιο θα αργησει να σχολιασω ξανα γιατι διαβαζω το "Ερωτικος Παπαδιαμαντης" και η καθαρευουσα και ο τροπος γραφης του Παπαδιαμαντη δεν το κανουν ευκολο να το τελειωσω. Μεχρι τοτε με κατι αλλο θα αναπιαστω να γραψω!

Θελοντας το Τελος.

Μεσα στου κοσμου την αβυσο
ψαχνω να βρω τον παραδεισο.
Ησυχος ειμαι μα
η ψυχη μου θορυβο κανει.
Ξεθωριασμενες φιλιες
και ανοητα παιχνιδια,
την μοναξια μου φουντωνω.

Πισω απο δακρυα,
που την ψυχη της φωτιας μου σβηνουν
και απο την σταχτη τους αλλος αναδυομαι,
κρυβομαι
κι αναλωνομαι σε αυτο-τιμωριες
μιας ιδιοτυπης καθαρσης.
Τραγουδια ποιησης και πονου
στο ειδωλο  μου αφιερωνω,καμαρωνοντας
επαινους για τα ματια μου
που ακουω,
αλλα νεκρα και χωρις γυαλαδα τ'αντικριζω
και χανω.
Ησυχος ειμαι μα
η ψυχη μου θορυβο κανει.

Ψαχνω ενα τελος λυτρωμου και συμπονιας,
συντομα.
Ποια αληθεια που μεσα μου δεν ξερω θα φανει;
Την σιγουρια της αναζητω,
και σε δρομους απατητους
του μυαλου απλωνομαι.
Και παλι μονος μενω.
Ησυχος ειμαι μα
η ψυχη μου θορυβο κανει.
Αραγε με ακουει κανεις;